Daar sta ik dan, in de rij om mijn stem uit te brengen. Het ultieme moment ter bevestiging dat wij een parlementaire democratie hebben, waarbij burgers de vrijheid hebben hun stem uit te brengen op die partij die onze belangen de komende vier jaar gaat behartigen.
Als vanouds is het stembureau in een verzorgingshuis bij mij om de hoek. De rij is lang, er hangt een penetrante mensenlucht, van de (deels waarschijnlijk door ongewassen) stemmers en dito verzorgingshuisbewoners. Het is net de politiek, ziet er redelijk verzorgd uit en toch zit er een luchtje aan. Ik maak mijn punt op een bizar groot formulier en wil snel vluchten. Dat loopt anders. In de rij staan meerdere bekenden in de starthouding voor een praatje. Politiek verbindt, nietwaar. Normaliter ben ik wel een prater, dit keer beperk ik mij tot wat gemeenplaatsen, schouderklopje en “ik moet snel weer door”.
Buiten is de lucht blauw en fris en toch, zelfs na een paar keer diep ademhalen, blijft die lucht in je neus hangen. Net als bij de debatten, na afloop blijven de beloften en het grote gelijk van de een, overstemd door het grote gelijk van de ander nog lang nazoemen in je hoofd. Nu, ‘the day after’ is de uitslag bekend en wordt het alleen maar erger. De kiezer heeft gesproken en je zou denken dat er iemand zegt (prachtige uitspraak van Yul Brynner in de film ‘The Ten Commandments’) “so shall it be written, so shall it be done”. Niets is minder waar, het verwarrende rollebollen houdt stand. Verliezers blijken ‘bad losers’, winnaars vieren wel feest en of zij écht blij zijn om hun beloftes nu waar te kunnen gaan maken… De kiezer heeft gesproken en de kiezer heeft áltijd gelijk, of de kiezer het ook krijgt, daar kunnen wij na járen pas de balans over opmaken.
Als er maar geen tussentijdse verkiezingen komen, één keer per vier jaar in de rij staan en vooral die luchten trotseren is meer dan genoeg.
Dit artikel is een bijdrage van Constant Lamp.
Constant is in het dagelijks leven trainer en coach en neemt ons in zijn artikelen mee in herkenbare situaties die ons allemaal kunnen overkomen.